‘Ik zie hem niet,’ zegt Job beteuterd. Job en Jelle turen in de glazen pot. Voorzichtig draait Job de pot rond, zo kunnen de broertjes de andere kant goed zien. In de pot zitten takjes en bladeren van de klimop. Ergens tussen die bladeren moet Takkie zitten. Takkie is een wandelende tak. Job heeft hem gisteren van school meegekregen. Het lijkt op een echte tak, daarom zie je hem niet zo goed tussen de takken van de klimop. ‘Waar zit hij toch?’ vraagt Jelle. Job kijkt nog eens goed tussen alle bladeren en antwoordt: ‘Takkie is weg gelopen. Hij zit echt niet meer in de pot.’ Jelle schrikt. ‘Kan een tak weglopen?’ ‘Natuurlijk, het is toch een wandelende tak,’ antwoordt Job. ‘Kijk, er zitten gaatjes aan de bovenkant voor de frisse lucht. Takkie is nog zo klein, hij is er vast doorheen gekropen.’ Snel kijkt Job om zich heen. ‘We moeten hem zoeken!’
‘Takkie! Takkie!’ roepen de boertjes. Job en Jelle kijken overal maar de wandelende tak zien ze nergens. ‘Wie zoeken jullie?’ vraagt papa als hij de kamer binnen komt. ‘Takkie. We zijn Takkie kwijt!’ antwoordt Job. ‘Wie is Takkie?’ vraagt papa verbaasd. ‘De wandelende tak,’ zucht Job. ‘Weet je dat niet? ‘ ‘Oh, ik wist niet dat die tak een naam had,’ zegt papa. ‘We moeten hem vinden,’ zegt Jelle. ‘Takkie is nog maar een baby tak.’ Dan moet Job huilen. Hij snikt: ‘Ik had beloofd heel goed voor hem te zorgen. In de tuin heb ik nieuwe blaadjes voor hem geplukt. En nu is hij weg.’ Papa veegt de tranen uit het gezicht van Job. ‘Takkie kan niet ver weg zijn, we vinden hem wel.’
‘Waar zouden jullie je verstoppen als jullie wandelende takken waren,’ vraagt papa. ‘In de bloemen,’ antwoordt Jelle, ‘die zien er lekker uit.’ Papa pakt de vaas en ze bekijken alle bloemen, maar Takkie zit daar niet. Job denkt goed na en zegt dan: ‘Als ik een wandelende tak was dan zou ik niet weglopen. Dan is er niemand die voor je zorgt en blaadjes voor je plukt. Dat is veel te gevaarlijk.’
Dan komt mama de kamer binnen .‘Waarom kijken jullie zo verdrietig?’ vraagt mama. Job staart naar de grond. Job durft het niet te vertellen. Hij zou voor Takkie zorgen en nu is hij weg. ‘Takkie is weg,’ fluistert Jelle. ‘Weg? Hij kan toch niet ontsnappen,’ zegt mama verbaasd. Mama ziet dat de pot vol zit met nieuwe blaadjes. ‘Heb je hem eruit gehaald toen je de nieuwe bladeren in de pot stopte?’ vraagt mama. Job schudt zijn hoofd. De pot zit nu wel erg vol met bladeren, zou Takkie er echt niet tussen zitten?
Voorzichtig haalt mama de bladeren één voor een uit de pot. Er is nog geen wandelende tak te zien. Maar als ze weer een blaadje optilt roept Job: ‘Daar zit hij!’ Takkie houdt zich goed vast aan het blad dat mama omhoog houdt. Wat had hij zich goed verstopt! ‘Gelukkig is hij niet weg gelopen,’ zegt Job. En papa zegt: ‘Als ik een wandelende tak was zou ik ook niet weg wandelen, jullie zorgen zo goed voor hem!’
