Tekenen

Het is heel stil in de kamer van Job. Geconcentreerd zit Job aan zijn bureau. ‘Een hoofd, twee ogen, een buik, twee benen en twee armen,’ mompelt Job zachtjes. Job heeft een poppetje getekend. Op het bureau liggen heel veel stiften. Job pakt de blauwe stift en tekent een wolk in de lucht. Dan pakt Job de groene stift om het gras te tekenen. Job doet erg zijn best. En de tekening wordt erg mooi.

Jelle is heel stil de kamer van Job binnen geslopen. Geconcentreerd zit Jelle onder het bureau. Er zijn stiften op de grond gevallen. ‘Een hoofd, twee ogen…..’ hoort Jelle zijn broer mompelen. Jelle pakt de blauwe stift en tekent op zijn voorhoofd. En met de bruine stift tekent Jelle rondjes om zijn ogen. ‘Een buik, twee benen en twee armen,’ hoort Jelle. En Jelle maakt met de stiften een mooi kunstwerk van zijn buik, zijn benen en zijn armen.

‘Nu nog de gele stift voor de zon,’ zegt Job. De gele stift ligt op het randje van het bureau. Job wil de stift pakken, maar de gele stift valt op de grond. Job bukt om de stift te pakken. En dan ziet hij Jelle onder zijn bureau zitten. ‘Jelle, wat doe je daar?’ gilt Job van schrik. Met zijn gekleurde gezichtje kijkt Jelle op en zegt: ‘Ik ben ook aan het kleuren.’  ‘Dat zijn mijn stiften!’ schreeuwt Job boos en hij rukt de stiften uit de handjes van Jelle. Nu is Jelle ook boos en schreeuwt: ‘Geef terug! Ik mag ook kleuren!’

Mama hoort de broertjes ruzie maken en komt snel de kamer binnen. ‘Jongens, waarom maken jullie ruzie?’ vraagt mama. ‘Jelle heeft mijn stiften gepakt,’ schreeuwt Job. ‘Niet waar!’ schreeuwt Jelle terug, ‘Job heeft mijn stiften afgepakt.’ ‘Niet waar! En Jelle heeft zijn hele gezicht onder gekrast,’ gaat Job boos verder, ‘en zijn armen en zijn benen ook!’ Mama kijkt naar Jelle en zegt: ‘Wauw, wat heb jij een mooi kunstwerk gemaakt! Laat me eens even goed naar je kijken.’ Jelle straalt van trots en laat  zijn gekleurde armen en benen zien. ‘Het is prachtig,’ zegt mama, ‘maar maak de volgende keer maar een kunstwerk op papier.

‘Kijk eens wat ik heb gemaakt,’ zegt Job en hij laat zijn tekening aan mama zien. ‘Wauw, wat knap getekend!’ zegt mama. ‘Is het een poppetje in de tuin?’ vraagt mama. ‘Dat poppetje is Job,’ zegt Job. ‘Nee, dat poppetje is Jelle,’ zegt Jelle. ‘Echt niet!’ zegt Job. Dan pakt Job de blauwe en de bruine stift. Met twee stiften tegelijk krast Job over het poppetje en lacht:  ‘Nu heb ik Jelle getekend!’

Jelle zit onder de blauwe en bruine krassen. En het poppetje zit ook onder de blauwe en bruine krassen. ‘Het poppetje lijkt nu precies op Jelle,’ lacht mama. ‘Maar straks lijken ze niet meer want ik ga Jelle wassen!’

Mama neemt Jelle mee naar de badkamer en boent Jelle weer helemaal schoon. En Job tekent een nieuw poppetje.  Een poppetje zonder krassen, net als Jelle.    

Op het potje

‘Ik moet poepen!’ roept Job. Hij springt op van zijn stoel en rent naar de wc. Job zit rustig op de wc en zingt een liedje. En na een tijdje roept Job heel hard: ‘Ik ben klaar!’ Job is klaar met poepen. En Job wil dat mama zijn billen komt afvegen. Mama loopt naar de wc en zegt: ‘Job, je weet toch dat je zelf je billen af moet vegen? Je bent nu zo groot!’  Maar Job antwoordt: ‘Ik kan er echt niet goed bij, mijn armen zijn veel te kort.’ Job vindt billen afvegen vies. Toch moet hij het leren. ‘Pak maar een stuk wc papier, dan doen we het nog een keer samen,’ zegt mama.  Samen lukt het wel. Daarna nog even handen wassen en klaar is Job. ‘Nu ga ik mijn puzzel afmaken,’ zegt Job, en hij klimt weer op zijn stoel.

 ‘Ik ga ook naar de wc,’ zegt Jelle. Hij laat zijn autootjes liggen op de grond en loopt naar de wc. Daar trekt Jelle zijn broek uit en doet hij zijn luier af. De wc-pot is best hoog. Jelle pakt een krukje en klimt op de wc. Als Jelle net zit zegt hij: ‘Klaar! Er komt niks.’  En Jelle springt weer van de wc af. Jelle trekt aan de rol wc-papier. En met een heel groot stuk wc papier veegt Jelle zijn billen af. Daarna nog even handjes wassen en klaar is Jelle. In zijn blote billen loopt Jelle terug naar de kamer en speelt verder met zijn autootjes.   

Mama pakt het potje van Jelle en zegt: ‘Jelle, ga maar op je potje zitten. Zo kan je ook met je auto’s spelen. En misschien komt er toch nog een plasje.’ Jelle gaat op zijn potje zitten en speelt met de auto’s, maar er komt geen plasje.

Job zit aan tafel en roept: ‘De puzzel is af!’ Jelle staat op van zijn potje en loopt naar de tafel om de puzzel te bekijken. Dan blijft Jelle van schrik staan. Er ligt ineens een plasje op de grond. ‘Getsie, Jelle heeft op de grond geplast,’ roept Job met een vies gezicht. En Jelle begint te huilen. Mama troost Jelle en zegt:  ‘Dat geeft niks, ik maak de vloer gewoon weer schoon. Het is ook niet makkelijk om op het potje te leren plassen. Daar moet je veel voor oefenen.’ Maar Jelle wil niet meer oefenen. Jelle wil zijn luier weer om.

Met zijn luier om kruipt Jelle heel stil in het hoekje achter de bank. Jelle kijkt een beetje moeilijk en zijn hoofd loopt rood aan. ‘Ben je aan het poepen?’ vraagt Job. ‘Nee!’ zegt Jelle met een benauwd stemmetje. Jelle wil stiekem in zijn luier poepen. Maar mama ziet het ook en zegt: ‘Kom maar snel op je potje zitten.’ ‘Nee! ik wil in mijn luier poepen!’ roept Jelle boos. Maar mama zet Jelle snel op het potje. En dan poept Jelle in het potje. ‘Goed gedaan! Wat ben jij een grote jongen,’ roept mama enthousiast. Jelle heeft voor het eerst in het potje gepoept.

Als papa thuis komt vertelt Jelle trots dat hij in het potje heeft gepoept. Papa is ook trots en zegt: ‘Wat goed van jou!  Ga je de volgende keer weer op het potje poepen?’ Maar Jelle antwoordt:  ‘Nee,  ik heb al in het potje gepoept. Nu wil ik gewoon weer een luier om.’